Toen ik nog werkte in het ziekenhuis als hulpverlener leerde ik 1 belangrijk ding;

rouw en verlies vindt niet alleen plaats na een overlijden, het proces gebeurt ook wanneer je 'ziek' bent en hierdoor bijvoorbeeld bepaalde dingen niet meer kan doen die je liever wel zou doen (zoals bijvoorbeeld een sport uitoefenen), of wanneer je je baan verliest of andere zaken waar je geen directe invloed op hebt en wel heel graag anders zou willen. Huilen, rust nemen, er juist heel veel over praten en afleiding zoeken zijn zomaar een paar dingen die kunnen helpen bij het rouw- en verliesproces. Dit is voor iedereen anders.

Een van de belangrijkste tips ten aanzien van rouwverwerking is anderen laten weten hoe je je voelt en of je ergens hulp bij nodig hebt. Dat is vaak lastig in te schatten door mensen in je omgeving. Ze willen je graag helpen met jouw verlies, maar weten niet altijd hoe of wanneer. Dus wees hier eerlijk in en schaam je niet of voel je niet schuldig als deze behoefte per dag of week verschilt.

Ook tijdens de lockdowns van corona heb ik uitvaarten mogen filmen. Het ene verhaal wat ik hoorde was soms nog schrijnender dan de andere. Eén verhaal is mij heel goed bijgebleven. Een 'moeder' van was overleden, helaas kon haar enige familielid, haar dochter niet bij haar uitvaart zijn omdat zijzelf in quarantaine zat vanwege corona....hoe waardevol dat ik voor deze dochter de uitvaart van haar moeder vast kon leggen, tot in detail. Het verdriet van het niet fysiek aanwezig kunnen zijn bij de uitvaart van je eigen moeder is voor mij niet voor te stellen....

Maar wat mooi dat we in een tijd leven waarin we andere middelen kunnen gebruiken om een uitvaart visueel te maken.

Bedenk je van tevoren goed wat je zelf zou

willen, maak het bespreekbaar met je eigen dierbaren. Het kan een groot verschil maken.

Toen mijn vader 2,5 jaar geleden overleed na een hevige strijd tegen prostaatkanker maakte dit emoties bij mij los die ik niet eerder in mijn leven mee heb gemaakt. Tot op de dag van vandaag kan ik mij de laatste momenten in het ziekenhuis herinneren,  het moment dat ik de volgende ochtend thuis wakkerschrok, mijn moeder belde en vroeg 'hoe is het' en mijn moeder zei 'hoe vertel ik een dochter dat haar vader net is overleden?' Mijn papa had een 2 minuten daarvoor zijn laatste adem uitgeblazen....Op het moment dat ik dit schrijf voel ik dezelfde pijn als diezelfde ochtend. Misschien niet even intensief, maar die emotie, dat gevoel, dat vergeet je nooit meer. Net als de aanblik en de geur van het lichaam van mijn vader de dagen daarna. De rit van de rouwstoet, het beeld van zijn witte rouwauto terwijl wij er achter reden vergeet ik nooit meer.

En dan de harde realiteit, de weken en maanden na zijn verlies. Volledig 'moe' en zoveel mogelijk behoefte hebben aan afleiding.

Vanuit mijn vorige werk als sociaal pedagogisch hulpverlener heb ik veel geleerd over rouw en rouwverwerking, maar wat ben ik hier anders naar gaan kijken nu het mijzelf is overkomen! Rouwen om een verlies is niet 'verwerken', maar het is eerder overleven. Soms was het gevoel dagen zwak, soms weken zwak, soms was het maanden zwak, maar nooit weg.

De man die mij hier heel erg bij heeft geholpen en waar ik meerdere lezingen 'live' van bij heb kunnen wonen is rouwdeskundige Manu Keirse. Ik kende

zijn 'lessen' al, maar wat werden deze tastbaar na het verlies van mijn eigen vader. Het is nu 2,5 jaar geleden, ik mag nog steeds verdriet hebben om het verlies van mijn vader. Hij zal er niet bij zijn, bij grote momenten in mijn leven. Dat 'geef ik geen plekje' of 'verwerk' ik niet, dat overleef ik. Dat is continu confrontatie. Wat ben ik dankbaar voor de mensen die 'luisteren' zonder oordeel, maar gewoon je verhaal aan horen. Dat heeft er uiteindelijk bij mij voor gezorgd dat ik zijn verlies om kon zetten naar de geboorte van uitvaartmovie.nl, iets wat ik dolgraag met hem zou delen....